Good evening, everyone, and welcome.

Tonight, we have the privilege of watching The Night of Counting the Years, also known as The Mummy. Released in 1969, this is the only feature film by director Shadi Abdel Salam, yet it remains one of the most visually stunning and thematically rich films ever made in Egypt.

This is a film where a bit of knowledge beforehand is welcome, because everything is so carefully chosen. And it is a very metaphorical film, an allegory, so this other layer you wouldn’t know necessarily without this information. Without it, it is still a beautiful film, but this is why we like to give these introductions: we hope this knowledge doesn’t destroy your viewing experience, but enhances it, makes it more powerful in bringing to you the message it intended to give. Because every film is a monumental effort—years of work, countless creative choices, all coming together to tell a story. And a film like this, with its depth and artistry, deserves to be appreciated in all its complexity.

Shadi Abdel Salam was not just a filmmaker—he was an architect by training, and his deep appreciation for space, design, and historical accuracy is visible in every frame of this film. Before directing this masterpiece, he worked as a costume and set designer on major productions like Cleopatra and collaborated with renowned filmmakers such as Youssef Chahine—one of the giants of Egyptian cinema—and Roberto Rossellini, the Italian neorealist master. His connection with Rossellini would prove crucial, because it was Rossellini who encouraged him to make this film and helped him get it produced. Yet, despite this international support, the film faced enormous challenges. It was blocked, delayed, and even sabotaged in its own country, not being shown in Egypt until six years after its international release.

But why was this film so important to make? What was it about this particular story that captivated Shadi Abdel Salam?

It is based on the true story set in 1881 of the Abd el-Rassuls, an old Egyptian clan, who secretly stole mummies and other ancient artefacts from a tomb and sold them on the black market. The story follows Wannis, a young man who learns that his own family has been participating in the looting of these tombs for generations, selling priceless artifacts to smugglers. He is faced with a painful choice: should he follow tradition and stay silent, or should he reveal the truth and preserve Egypt’s heritage?

At its core, this is more than just a historical drama—it’s an allegory. The year 1881 was not chosen by accident. It was the year before the British occupation of Egypt, a time when the country’s fate was about to change. The film explores the tension between the ancient past and the colonial future, between those who protect history and those who exploit it. Because soon after the events of this film, the British would take many of Egypt’s treasures and display them in museums across Europe, where many of them remain to this day. And so the film leaves us with an open question—one that still resonates: Whose heritage is this? Who gets to tell the story of the past?

But beyond its political themes, the film is also deeply personal. While working on this project, Shadi Abdel Salam was mourning the loss of his own father, and that sense of grief permeates the film. The relationship between the living and the dead is central—not only in the question of who owns history, but also in a more intimate way. Are we merely products of those who came before us? How do we carry their legacy, both as individuals and as a nation? The film opens with lines from The Egyptian Book of the Dead, an ancient text written on papyrus and placed in tombs to guide the deceased to the afterlife. The presence of the dead is constant in this film, lingering in the shadows, in the silence, in the weight of history pressing down on the living.

And yet, despite being about the past, the film speaks powerfully to the present. Shadi Abdel Salam saw this story as a reflection of modern Egypt—a country with a deep and ancient culture, but one that had, in his view, lost its connection to its own history. He once said:

"I regard cinema not as a consumerist art, but as a historical document for the next generations. We have an ancient national culture, but it lies buried deep in the memory of the people, who do not always understand its true value. The ambiguity of the relationship between tribe and treasure, between the Egyptian people and their culture, is what fascinates me."

He was also deeply aware of Egypt’s complicated relationship with modernization. He believed that in order to move forward, Egyptians needed to reclaim their cultural identity, not just mimic Europe or get stuck in nostalgia for the past. He warned against both dangers—blindly imitating the West and blindly clinging to tradition—arguing that Egypt needed to find its own way forward.

And this philosophy is reflected in every artistic choice he made in this film. The style is deliberate, almost hypnotic. Unlike most Egyptian films of the time, which followed fast-paced, melodramatic storytelling, The Night of Counting the Years is slow, meditative, and carefully composed. Every shot is like a painting, echoing the statues and hieroglyphs of ancient Egypt. The landscapes feel eternal, and the characters often hold rigid, solemn expressions—almost as if they themselves are part of history, frozen in time.

His cinematographer, Abdel Aziz Fahmy, was just as meticulous. He wanted a very specific quality of light, and for some scenes, he only had twenty minutes a day to shoot—right after sunset—so that the lighting would be perfect.

The film’s soundtrack, composed by Mario Nascimbene—who worked with Rossellini—adds another layer of eeriness. Salam deliberately did not want to use melodic music but wanted more of a soundscape. And even the use of language in the film is carefully considered. Although it tells the story of a divide between illiterate tomb raiders and educated city scholars, all the characters speak in standard Arabic rather than dialect. This was intentional. Abdel Salam wanted to emphasize unity—that all these people, despite their differences, are Egyptians. He strongly believed in a single, unified Egyptian identity, and this belief shaped the way he depicted his characters.

He wanted to continue this thought in his next work, Akhenaton, on which he worked for fifteen years, preparing, researching and writing a screenplay. Sadly, ABdel Salam was never able to see his dream project come true. He passed away in October 1986, so the only feature film we have of him is this one.

For many years, this film was difficult to find. But thanks to the work of the World Cinema Foundation—founded by Martin Scorsese—and the Cineteca di Bologna, the film was beautifully restored in 2010. Tonight, you’ll be seeing that restored version.

So sit back, let yourself be drawn into the world of The Night of Counting the Years.

Enjoy the screening.

///////////////

Om af te trappen hebben we de fantastische film The Night of Counting the Years voor jullie geprogrammeerd, ook bekend als The Mummy. Verschenen in 1969, is dit de enige speelfilm van regisseur Shadi Abdel Salam, en toch blijft het een van de meest visueel verbluffende films gemaakt in Egypte.

Dit is een film waarbij enige voorkennis welkom is, omdat alles zo zorgvuldig gekozen is. Natuurlijk blijft deze film ook zonder context overeind als een prachtige film, maar het is zeer metaforisch, een allegorie, met een diepere laag die niet altijd direct zichtbaar is. En dat is precies waarom we deze inleidingen geven: we hopen dat deze kennis jullie kijkervaring niet verstoort, maar juist verrijkt en krachtiger maakt.

Een film is een gigantische onderneming—jaren van werk, talloze creatieve keuzes, allemaal samenkomend om een verhaal te vertellen. En een film als deze, met zoveel diepgang en vakmanschap, verdient het om in al zijn complexiteit gewaardeerd te worden.

Shadi Abdel Salam was niet alleen een filmmaker—hij was opgeleid als architect, en zijn waardering voor ruimte, design en historische nauwkeurigheid is zichtbaar in elk beeld van deze film. Voordat hij deze film regisseerde, werkte hij als kostuum- en decorontwerper voor grote filmproducties en werkte hij samen met gerenommeerde filmmakers zoals Youssef Chahine—een van de grootheden van de Egyptische cinema—en Roberto Rossellini, de Italiaanse meester van het neorealisme. Zijn connectie met Rossellini zou cruciaal blijken, want het was Rossellini die hem aanspoorde om deze film te maken en hem hielp bij de productie. Maar ondanks deze internationale steun kreeg de film te maken met enorme uitdagingen. Het hele filmproces werd vertraagd en zelfs gesaboteerd in zijn eigen land, en werd pas zes jaar na zijn internationale release vertoond in Egypte.

Maar waarom was deze film zo belangrijk om te maken? Wat was het aan dit specifieke verhaal dat Shadi Abdel Salam zo boeide?

Het is gebaseerd op het in 1881 waargebeurde verhaal van de Abd el-Rassuls, een Egyptische clan die generaties lang mummies en andere oude artefacten op graafden die ze hadden ontdekt in een oude graftombe en de artefacten op de zwarte markt verkocht. De Egyptische overheid vermoedde deze wanpraktijken, en stuurde er een archeoloog op af. Het verhaal volgt Wannis, een jonge man, uit deze clan, die ontdekt dat zijn eigen familie al generaties lang betrokken is bij het plunderen van deze graven en onschatbare artefacten verkocht aan smokkelaars. Hij staat voor een pijnlijke keuze: moet hij de traditie volgen en zwijgen, of moet hij de waarheid onthullen en Egyptes erfgoed behouden?

In de kern is dit meer dan alleen een historisch drama—het is een allegorie. Het jaar 1881 is niet toevallig gekozen. Het was het jaar vóór de Britse bezetting van Egypte, een moment waarop het lot van het land op het punt stond te veranderen. De film verkent de spanning tussen het verre verleden en de koloniale toekomst, tussen degenen die de geschiedenis beschermen en degenen die haar exploiteren. Want niet alleen de clan steelt de artefacten, kort na de gebeurtenissen in deze film zouden de Britten veel van Egyptes schatten meenemen en tentoonstellen in musea in Europa, waar veel ervan vandaag de dag nog steeds te vinden zijn. En zo laat de film ons achter met een open vraag—een vraag die nog steeds actueel is: van wie is erfgoed? Wie mag het verhaal van het verleden vertellen?

Maar naast de politieke thema’s is de film ook diep persoonlijk. Terwijl hij aan dit project werkte, rouwde Shadi Abdel Salam om het verlies van zijn eigen vader, en dat gevoel van verdriet doordringt de hele film. De relatie tussen de levenden en de doden staat centraal—niet alleen in de vraag wie de geschiedenis bezit, maar ook op een meer intieme manier. Zijn wij slechts producten van degenen die ons voorgingen? Hoe kijken we naar hun erfenis, zowel als individu als als natie? De film opent met enkele regels uit Het Egyptische Dodenboek, een tekst, geschreven op papyrus, die in graven werd gelegd om de overledene te begeleiden op hun reis naar het hiernamaals. De aanwezigheid van de doden is constant in deze film, voelbaar in de schaduwen, in de stilte, in het gewicht van de geschiedenis dat drukt op de levenden.

En toch, ondanks dat het over het verleden gaat, spreekt deze film krachtig tot het heden. Shadi Abdel Salam zag dit verhaal als een weerspiegeling van het moderne Egypte—een land met een diepe en oude cultuur, maar een land dat, volgens hem, het contact met zijn eigen geschiedenis had verloren. Zo zei hij:

"Ik beschouw cinema niet als een kunstvorm om te consumeren, maar als een historisch document voor de volgende generaties. We hebben een eeuwenoude nationale cultuur, maar die ligt diep begraven in het geheugen van de mensen, die de ware waarde ervan niet altijd begrijpen. De ambiguïteit in de relatie tussen stam en schat, tussen het Egyptische volk en hun cultuur, fascineert mij."

Hij was zich ook sterk bewust van Egyptes ingewikkelde relatie met modernisering. Hij geloofde dat Egyptenaren, om vooruit te komen, hun culturele identiteit moesten heroveren—niet simpelweg Europa imiteren, maar ook niet vast blijven zitten in nostalgie naar het verleden. Hij waarschuwde voor beide gevaren—blindelings het Westen kopiëren en blindelings vasthouden aan traditie—en stelde dat Egypte zijn eigen pad moest vinden.

En deze filosofie komt terug in elke artistieke keuze die hij in deze film maakte. De stijl is doelbewust, bijna hypnotiserend. In tegenstelling tot de meeste Egyptische films uit die tijd, die snelle, melodramatische verhalen volgden, is The Night of Counting the Years traag, meditatief en zorgvuldig gecomponeerd. Elk beeld is als een schilderij, als een echo van de beelden en hiërogliefen van het oude Egypte, maar voelt nooit als een artificiële historische set. Het landschap voelt eeuwig aan, en de personages tonen vaak rigide, plechtige uitdrukkingen—alsof zij zelf deel uitmaken van de geschiedenis, bevroren in de tijd. 

Zijn cameraman, Abdel Aziz Fahmy, was net zo nauwgezet. Hij wilde een zeer specifieke lichtkwaliteit en had voor sommige scènes slechts twintig minuten per dag—vlak na zonsondergang—om het perfecte licht te vangen.

De soundtrack, gecomponeerd door Mario Nascimbene—die eerder met Rossellini werkte—voegt nog een extra laag van mysterie toe. Abdel Salam wilde bewust geen melodische muziek, maar eerder een soundscape. Zelfs het taalgebruik in de film is zorgvuldig overwogen. Hoewel het verhaal draait om een kloof tussen ongeletterde grafrovers en geleerde stadsbewoners, spreken alle personages in standaard Arabisch, zonder dialect. Dit was een bewuste keuze. Abdel Salam wilde de eenheid benadrukken—dat al deze mensen, ondanks hun verschillen, Egyptenaren zijn.

Na deze film werkte hij 15 jaar lang aan zijn opvolger Akhenaton, een ambitieus project dat hij helaas nooit werkelijkheid zou zien worden. Hij stierf in 1986, en liet alleen deze film achter.

Jarenlang was deze film moeilijk te vinden. Maar dankzij de World Cinema Foundation, opgericht door Martin Scorsese, en de Cineteca di Bologna, werd de film in 2010 prachtig gerestaureerd. Vanavond zien jullie die gerestaureerde versie.

Dus leun achterover, en laat je meeslepen in de wereld van The Night of Counting the Years.

Geniet van de voorstelling.