Taipei Story (1985): Een Stad in Transitie

Edward Yang’s Taipei Story (1985) is een van de sleutelwerken van de Taiwanese New

Wave, een filmbeweging die in de jaren ‘80 opkwam en zich richtte op realistische,

introspectieve vertellingen over een samenleving in verandering. Samen met filmmakers als

Hou Hsiao-hsien en Tsai Ming-liang gaf Yang een stem aan een generatie die zich gevangen

voelde tussen traditie en moderniteit, tussen het verleden van Taiwan en de onzekere

toekomst.

Yang was aanvankelijk geen filmmaker van beroep – hij studeerde elektrotechniek en werkte

als computerprogrammeur in de Verenigde Staten voordat hij zich volledig op cinema richtte.

Misschien verklaart dat waarom zijn films vaak een bijna mathematische precisie hebben,

met strakke composities en subtiele details die gaandeweg een diepere betekenis krijgen.

Taipei Story markeert een belangrijke stap in zijn carrière: waar zijn debuutfilm That Day on

the Beach (1983) nog leunde op bekende acteurs en een complexe narratieve structuur,

koos Yang er deze keer voor om uitsluitend amateurs in te zetten en een verhaal te vertellen

dat volledig vanuit een conceptuele basis werd opgebouwd.

De hoofdrol in Taipei Story wordt vertolkt door Hou Hsiao-hsien, destijds al een gevierde

regisseur. Het idee om een collega-filmmaker de hoofdrol te laten spelen was destijds

ongebruikelijk, maar Hou’s ingetogen spel versterkt het gevoel van alledaagse melancholie

in de film. Hij speelt Lung, een man die vasthoudt aan het verleden, terwijl zijn vriendin Chin

(Tsai Chin) symbool staat voor de ambities en onzekerheden van de jongere generatie.

Samen vormen ze de twee gezichten van Taipei: een stad die nog steeds sporen draagt van

haar koloniale en agrarische verleden, maar steeds meer wordt gedreven door

kapitalistische modernisering en Amerikaanse invloeden.

Taipei als Hoofdpersonage

Yang’s fascinatie voor Taipei is in elke scène voelbaar. De film maakt veel gebruik van de

neonverlichte straten, lege kantoren en betonnen hoogbouw, waardoor de stad niet alleen

een decor is, maar een actief onderdeel van het verhaal. Yang wilde "elk element van de

stad" in de film verwerken en gaf zichzelf een enorme uitdaging door een scenario te

schrijven dat volledig los stond van persoonlijke herinneringen of bestaande verhalen. Dit

resulteerde in een film die enerzijds poëtisch en melancholisch oogt, maar tegelijkertijd een

scherpe, bijna documentaire-achtige blik werpt op het dagelijks leven in de Taiwanese

hoofdstad.

Ondanks de visuele pracht en thematische diepgang flopte de film bij de originele release.

Het Taiwanese publiek verwachtte na That Day on the Beach een meeslepende

liefdesgeschiedenis en kon zich moeilijk vinden in de sobere en contemplatieve toon van

Taipei Story. “What? You call this a love story – people breaking up?” But that’s how I

looked at the city at the time – we were breaking away from the past, and our ties to the

past are inevitably romantic ones. De afwezigheid van grote sterren droeg ook bij aan het

magere commerciële succes. Maar zoals vaker gebeurt met meesterwerken, kreeg de film

later de erkenning die hij verdiende. Critici en filmhistorici beschouwen Taipei Story nu als

een vooruitziende blik op het moderne stadsleven, een film die de uitdagingen en

existentiële worstelingen van een hele generatie wist te vangen.

De invloed van de film is vandaag nog steeds voelbaar. In recensies wordt hij vaak

vergeleken met het werk van Antonioni, vanwege zijn minimale dialoog en nadruk op ruimte

en architectuur. Ook filmmakers als Jia Zhangke en Tsai Ming-liang hebben zich laten

inspireren door Yang’s vermogen om een stad te portretteren als een emotioneel landschap.

Een Tijdloos Meesterwerk

Toen de film in 2017 gerestaureerd werd en opnieuw werd uitgebracht, was de

herwaardering compleet. Critici als Tony Rayns en Nick Pinkerton roemden de film als een

van de grote werken van de jaren ‘80. De melancholische sfeer, de cinematografie en de

subtiele, maar indringende observaties over de menselijke conditie maken Taipei Story tot

een tijdloos meesterwerk.

Edward Yang overleed in 2007, maar zijn nalatenschap leeft voort. Hij liet slechts een

handvol films na, maar elk ervan is een onmisbaar stuk filmgeschiedenis. Taipei Story blijft

een essentieel werk voor iedereen die geïnteresseerd is in de transformatie van steden, de

invloed van globalisering en de emotionele landschappen die deze veranderingen met zich

meebrengen.